Ο προεκλογικός πυρετός έχει ανέβει στα ύψη. Οι εκλογές της οργής,έχουν ως φάινεται δώσει τη θέση τους στις εκλογές του διλλήματος. Ανατροπή ή άνευ όρων υποταγή;
Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει τον Αλέξη του 2012, ως το δίαδοχο του Ανδρέα του 1981. Για μεγάλη μερίδα του κόσμου οι δύο πολιτικοί άνδρες δείχνουν να ταυτίζονται καθότι,εμφανίστηκαν σε οριακές πολιτικές στιγμές μέσα σε ιδιαίτερα δυσμενείς για την ελληνική κοινωνία συγκυρίες. Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως το ζήτημα δεν εξαντλείται στα πρόσωπα ωστόσο πάντα η επίκληση σε έναν «από μηχανή Θεό» λειτουργούσε το λιγότερο λυτρωτικά. Επειδή ο Τσίπρας ομολουγουμένως θεωρείται το πρόσωπο των ημερών, θα παραθέσω το κείμενο της φίλης και συμφοιτήτριας Χαράς μέσα από το οποίο επιδίδεται σε έναν ενδιαφέρον crach test.. «
Από την «Αλλαγή» του Ανδρέα στην «Ανατροπή» του Αλέξη
Τελικά καλά το έλεγε ο ποιητής. «Το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι». Ο Ελύτης βέβαια αναφερόταν στον έρωτα αλλά και στην πολιτική κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Μόνο έτσι εξηγείται το μένος των δύο μεγάλων κομμάτων για τη ραγδαία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί αρκετοί να κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για ανευθυνότητα, «τζάμπα μαγκιά» και καιροσκοπισμό αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον τον φοβούνται. Ένα κόμμα που μέχρι πρότινος κινείτο σε ποσοστά της τάξης του 5%, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να ανέβει στο 17% και όπως όλα δείχνουν να «κοντράρει» στα ίσα τη ΝΔ στις εκλογές του Ιουνίου. Σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ επωφελήθηκε της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, της κόπωσης των πολιτών από το δικομματισμό και της ανάγκης για εξεύρεση νέων ηγετών. Με επικεφαλής έναν 30αρη ευειδή και άφθαρτο πολιτικό που υπόσχεται όσα λίγο-πολύ όλοι συμφωνούμε ότι χρειάζονται, δηλαδή επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου για να κινηθεί εκ νέου η αγορά και για να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε σε 2 περίπου μήνες αυτό που το ΠΑΣΟΚ κατάφερε σε βάθος 10ετίας – να διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας.
Αρκετοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον Α. Τσίπρα ως το νέο «Ανδρέα». «Αλλαγή» υποσχόταν ο ένας, «Ανατροπή» υπόσχεται ο άλλος. Ζιβάγκο φορούσε ο ένας, πόλο μπλουζάκια φορά ο άλλος. Αλλά εκεί νομίζω περιορίζονται και τα κοινά τους σημεία. Κατά τα λοιπά κάθε ομοιότητα με το παρελθόν είναι καθαρά συμπτωματική.
Ο Ανδρέας ήταν αυτό που λέμε ένας «χαρισματικός» ηγέτης. Είχε καταφέρει χάρη στην προσωπικότητά του κάτι το πρωτοφανές -να αναδείξει το κόμμα του, ενώ συνήθως το κόμμα είναι εκείνο που αναδεικνύει τους ηγέτες. Απεναντίας, ο Τσίπρας ακολούθησε την πεπατημένη οδό, δηλαδή «ξεπήδησε» μέσα από το κόμμα του έχοντας στα πρώτα του βήματα ως «διαφωτιστή» τον Αλαβάνο. Βέβαια, ομολογουμένως και εκείνος από την πλευρά του αποδείχθηκε ο «πιο καλός ο μαθητής».
Μια ακόμη διαφορά του Τσίπρα από τον Παπανδρέου αφορά στο διεθνές βεληνεκές τους. Ο Ανδρέας με σπουδές και ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ έχαιρε διεθνούς καταξίωσης, σε αντίθεση με τον άγνωστο μέχρι στιγμής στη διεθνή κοινότητα, Αλέξη. Και δυστυχώς στην παρούσα φάση όπου οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους θα είναι σκληρές, θα συνυπολογισθεί η προσωπικότητα και η φερεγγυότητα του Έλληνα συνομιλητή.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, ο ιστορικός του μέλλοντος θα κάνει σίγουρα την επιστημονική σύγκριση των δύο προσώπων και αναμένεται να είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Το σημαντικό είναι ότι ο Τσίπρας έχει καταφέρει να ταρακουνήσει το πολιτικό σκηνικό. Αλλά το να κερδίσεις μια φορά την ψήφο των πολιτών – ειδικά των αναποφάσιστων – χρειάζεται μεν πάθος και μεθοδικότητα δεν είναι όμως ακατόρθωτο. Το δύσκολο είναι να τους κρατήσεις. Στην επανεκλογή φαίνεται ο πραγματικός ηγέτης. It’ s up to him να το αποδείξει.
Επιμέλεια: Χαρά Παγκάλου
mult_inter_nest 